Aldığımda müjdeni yüreğimdeki binlerce kuşun çılgınlar gibi kanat çırpışını duymalıydın evlat. Göğüs kafesime sığmayan kalbimin, sonsuzluğun habercisi gökyüzünde bembeyaz bulutların üzerinde nasıl attığına şahit olmalıydın. Ayaklarımın yerçekimi kuvvetine karşı nasıl direndiğini görmeliydin.

Hayatımda hiç tatmadığım bir duygunun beynimde oluşturduğu depremi hayal edebilir misin bilmiyorum? Yaşadığım bu hissiyatı yaşamadan bilemezsin ki evlat.

Deden her zaman derdi bana “baba olunca anlarsın” diye. Anlam veremezdim o zamanlar, ne zihnimde ne de gönlümde mana bulmazdı bu cümle. Şimdi galiba anlıyorum. Kıyısından köşesinden de olsa anlıyorum. Öylesine farklı öylesine karmakarışık duygular içerisindeyim ki… Yatağına sığmayan dolup dolup taşan ırmaklar gibi yüreğim. Bir şeyler söylemeliyim, hatta haykırmalıyım belki. Ne söylemeliyim nasıl haykırmalıyım bilmiyorum. Dedim ya karmakarışığım işte…

Daha dün çocuktum ben. Çocukluk hatıralarım henüz zihnimde taptaze. Bilye oynamaktan parmaklarımın üzeri nasır tutmuş, mahalle arasında koşuşturmaktan kanayan dizimin acısı daha dün dinmişti… Üzerimdeki Beşiktaş formasıyla attığım golün heyecanını daha dün yaşamış, arkadaşlarıma goooool diye sarılmıştım. Saklambaç, dokuz taş, sporcu kartları, yerden yüksek, gazoz kapağı, havada istop, yakar top ve bunun gibi birçok oyunu daha dün oynamıştım. Ben annemin ilk göz ağrısı, babamın canı ciğeri ilk çocuğuydum. Şimdi sen bütün bunların üzerine, her şeyin üzerine bana baba mı diyeceksin? Yani bana baba diyeceksin öyle mi? Senin o baba diyen dilini var ya yirim yirim yirim.

Bu satırları yazdığımda, sen dünyanın en güvenli yerinde, cennetin ayaklarının altına serildiği bir kadının muhafazası içerisindesin. Bense, ileride anne diye sesleneceğin o kadınla birlikte, kalp atışını heyecanla beklemekteyim. Çok farklı ve çok çok çok garip bir bekleyiş bu…